Over sprinkhanen, springtouwen en stroomuitval.

15-10-2012 09:21

Cliché: de tijd vliegt. Maar het is zo! Twee weken in Ghana en al zo ontzettend veel meegemaakt! Ik weet het, sommige mensen zitten met smart te wachten op een update. Hier is die dan eindelijk.

De eerste dagen (woensdag t/m vrijdag) van onze Ghanatijd hebben we in Tamale doorgebracht. Rahman en Nelleke (leiders van Project Share) namen ons mee de stad in om heel veel inkopen te doen. In Gushegu is er namelijk veel minder te koop, dus wordt er eens per maand flink wat ingekocht in Tamale. Boodschappen, spullen voor school en voedingscentrum, spullen voor in huis etc. Wij hebben ook alvast een hoop levensmiddelen ingekocht om de eerste weken goed door te komen. Gelijk flink ondergedompeld in de Afrikaanse cultuur! De markt, de winkels, een supermarkt waar je in het donker op zoek moet naar eten omdat de stroom is uitgevallen, alles wat op straat langs je heen komt, onbeschrijfelijk! (Zie dus de foto’s.)

Nadat vrijdagavond de auto is volgepropt, de boodschappen, onze koffers en een bankje bovenop de auto en de rest van de spullen, incl. een nieuwe wasmachine voor in ons huis, in de auto, kunnen we eindelijk op weg naar Gushegu. We vertrekken rond 19.00 uur, dus helaas is het donker, zodat we de overgang van Tamale naar Gushegu niet echt kunnen zien. We rijden over een enorme zand-hobbelweg, schapen, geiten, motors, (vracht) auto’s en mensen ontwijkend. Af en toe doemt er een ontzettende felle lamp voor ons op, blijkt het – een meter voordat we er zijn – een vrachtauto te zijn. Iets breder dan verwacht dus. Wat later, een vrachtauto met van de keer 2 lichten, maar ontzettende fel!  Geen idee dus wat er is achter dat zwarte gat waar je in rijdt en eigenlijk is de weg ook gewoon te smal om elkaar goed te kunnen passeren. Gelukkig komen we rond 21.00 uur heel aan in Gushegu. Eindelijk zien we waar we de komende maanden zullen verblijven. Dikke, grijze kikkers voor de deur verwelkomen ons, begint goed..!

Later op de avond: alle spullen zijn binnen, morgen pakken we alles wel uit. Tijd om te gaan douchen en daarna het bed in te duiken. Wat zijn de dagen hier vermoeiend zeg! Ieks, in het doucheputje beweegt iets groots en iets zwarts.. Een kruising tussen een kikker en een sprinkhaan.. (bestaan die?) Tot ons afgrijzen probeert hij het doucheputje weer binnen te gaan. Onee…als de rest van z’n familie daar ook maar niet woont. We zien ons genoodzaakt om 2 ketels kokend water door het doucheputje te gieten. De resten worden heel dapper door Annelies opgeruimd en wij kunnen douchen! Vlak daarna… Waahh…iets snels, donkers en groots langs de muur. Een hagedis! Nu wordt het dus echt tijd om ons op te sluiten in onze (diervrije???) slaapkamer.

Maar goed, op den duur is het dan toch morgen en wordt het echt tijd om onze kamer weer uit te komen. Gelukkig, niets meer te zien. Nou ja, dat was dus de vuurproef!

(Nu, ruim 2 weken later: we zijn de tel kwijt geraakt van de hoeveel sprinkhanen hier in huis... Teveel! Onder het bed, op de klamboe, in de kamer, naast de wc (een hele grote!) Die sprinkhanenplaag mag best ophouden!)

Zaterdag eindelijk al onze spullen uitgepakt. Even naar een ‘winkel’ om wat drinken te kopen. We zijn een heuse attractie voor veel mensen; ‘Seleminga, how are you, I’m fine, thank you’ klinkt het overal in koor. Weer thuis, bedenken we dat het ook wel handig is om wat brood te hebben voor de komende dagen. Maar waar? We kunnen ons niet voorstellen dat er ergens een supermarkt opdoemt tussen de hutjes. Maar gelukkig, op de plaats waar om de 6 (!) dagen markt wordt gehouden zijn wat winkeltjes waar we brood kunnen kopen. We krijgen een routebeschrijving en daar gaan we dan.. op de fiets! Voelt een beetje alsof we op fietsvakantie zijn door West Afrika, maar nee… we gaan gewoon heel Nederlands op de fiets naar de markt. Wat hebben we gelachen zeg! Vooral omdat de mensen bij het brood ontzettend hard om ons moesten lachen. Op één of andere manier was het heel ingewikkeld om tot een bedrag te komen dat door ons betaald moest worden. De eerste noemde een bedrag, maar daar bleek iemand ander het niet mee eens te zijn, dus alles ging weer uit de zak en werd opnieuw ‘berekend’. Uit het niets doemden ineens nog 2 anderen op die zich er mee bemoeiden en uiteindelijk werd er besloten hoeveel we moesten betalen, 3 cedis. Weer een hoop gedoe.. niet omdat we te weinig betaald hebben, maar omdat ze op zoek zijn naar wisselgeld. Nog goedkoper dan we dachten dus… Later op de avond: Joehoe!! Internet doet het! Eindelijk kunnen we wat verhalen met Nederland gaan delen!

Zondag (30 sept.) ondergaan we een volgende vuurproef; naar de kerk. Veel zingen in het Dagbani, hopelijk leren we dit in de komende 3 maanden ook nog een beetje. Gelukkig is klappen internationaal, dus dat ging ook ons goed af. We worden voorgesteld aan de mensen in de kerk en de rest laten we allemaal over ons heenkomen. Halverwege de dienst krijgt een vrouw een epileptische aanval, heel bijzonder om te zien hoe iedereen er omheen komt staan en begint te bidden. Dat gaat in Nederland wel even wat anders, maar dat geldt voor zoveel dingen hier. Na de dienst spreekt een vrouw me aan. Ze moet erg hard lachen dat ik haar niet kan verstaan, maar even later vertelt ze in het Engels dat ik heel veel lijk op iemand die eerst in ons huis woonde. Dat was haar beste vriendin, een logisch gevolg daarvan is dus dat ik haar nieuwe beste vriendin ben. ’s Avonds kwam ze helemaal blij nog even langs om ons te groeten.

Heel gek, maar we hebben de laatste dagen allebei een beetje een nutteloos gevoel gehad. We hebben gewoon last van de Nederlands mentaliteit; hup werken! En dat was nu even niet aan de orde, want we moesten gewoon eerst even bijkomen, alles op ons in laten werken en wennen aan de hitte. Harstikke nuttig dus! Maar gelukkig, op maandag gaan we even langs bij het voedingscentrum en daarna naar de school. In alle klassen worden we voorgesteld, met de vraag of ze allemaal een Dagbani naam voor ons willen verzinnen. De volgende dag, tijdens de assembly (bijeenkomst met alle kinderen aan het begin van elke dag) zullen we kijken wat het geworden is…! We nemen daarna de tijd om in alle klassen een tijdje te kijken. Arme meesters, veel kinderen hebben alleen maar oog voor ons!

Heel interessant om te zien hoeveel verschil er zit tussen de leerkrachten. De één draait z’n lesje af, zonder dat hij lijkt op te letten of de kinderen hem volgen, een ander is daar juist weer heel sterk in. Bijzonder ook om te zien dat de kleuters, op het moment dat wij er zijn, vooral moeten luisteren. Heel anders dan we in Nederland gewend zijn. Een aantal leerkrachten volgen een weekend opleiding in Tamale. Ze leren veel nuttige dingen, maar helaas worden er ook veel dingen in de opleiding gemist. Hopelijk kunnen wij ze daar een handje bij helpen.

We hebben wel gezien, er is genoeg werk te doen hier. Maar waar begin je? Later op de dag bespreken we dit. Een aantal methodes voor verschillende vakken moeten flink (her)schreven worden. Ook zijn er veel dingen in het onderwijs die veranderd of verbeterd moeten worden. Zo is het bijvoorbeeld de bedoeling dat we verschillende voorbeeldlessen geven (bijv. om te laten zien hoe je kinderen vooral aan het werk zet en als leerkracht zo weinig mogelijk aan het woord bent, het is hier namelijk niet echt vreemd als kinderen bijna een uur moeten luisteren…) en vervolgens samen met een leerkracht een les voorbereiden. Verder zijn er nog heel veel andere dingen te doen, zo zijn er bijvoorbeeld net niveau leesgroepjes opgezet in de hoogste klassen, maar dit is allemaal nieuw voor de leerkrachten dus kost het best wat tijd en energie om dit goed te laten draaien. De manier waarop kinderen hier leren ‘lezen’ is trouwens ook nogal bijzonder. Het gaat vaak vooral om nazeggen van woorden en zinnen. Op deze manier kennen de kinderen de klanken wel, maar hebben ze geen idee welke letters ze lezen. Hierdoor is er dus één klas waarin dus bijna niemand kan lezen, triest! Daarnaast geven we homescholing aan Hawa en Salma, de kinderen van Rahman en Nelleke.

Afgelopen dagen (de 1^e week) veel op school geweest. Donderdag hebben we het springtouw geïntroduceerd op het ‘schoolplein’. Wat een lol was dat zeg! We vonden ze in een gebouwtje in de buurt van de school, waar allerlei materialen opgeslagen liggen.  Iedereen wilde een springtouw of het in ieder geval één keer proberen. Ook het springen met een lang touw was een groot succes. Zeker toen er eindelijk een meester naar buiten kwam en het ook eens wilde proberen. Geweldig om te zien hoeveel plezier ze in zoiets simpels hadden. En ook al vloog het touw meerdere keren bij kinderen tegen het hoofd en om de hals (ze stonden vaak net iets te dichtbij om te kijken), dat kon de pret niet drukken!

Dinsdag hebben we tijdens de assembly ’s morgens onze Dagbani namen gekregen. Uit elke groep mochten kinderen zeggen welke namen ze bedacht hadden. Vervolgens werd er gestemd. Hoeveel stemmen voor die naam, hoeveel stemmen voor die naam… Er zaten ook namen tussen als; moslimsvrouw… Werd gelukkig niet gekozen. Ik ga hier nu als ‘Katari’ door het leven. Betekent: geluk. De inwijding ervan was best grappig. Normaal gesproken moet een vrouw de naam 4 keer roepen en daar tussendoor een soort indianenkreet met je hand voor je mond. Bij gebrek aan een vrouwelijke leerkracht, werd er een meester gekozen die dat moest doen. Grote hilariteit bij de rest en hij zelf lag ook in een deuk van het lachen.. :)

Terug naar de markt. Afgelopen donderdag was het zover! Het werd tijd voor vers fruit en stoffen voor echte Ghanese kleding, dus wij (heel Nederlands…) op de fiets naar de markt. Wat een gebeuren was dat! Ten eerste was het WARM, trouwens alleen van de hoeveelheid mensen al zou je het warm krijgen! Alles krioelt door elkaar en alsof dat nog niet genoeg is rijden er gewoon vrachtwagens door de drukte heen. Keren en achteruit rijden is blijkbaar ook geen probleem. Als je iets hard tegen je aan voelt komen en je merkt dat het een vrachtwagen is die er langs wil, doe je gewoon een stapje aan de kant… Wij voelden ons er niet helemaal veilig. En toen het moment kwam dat er ook nog eens motors in vliegende vaart en al toeterend langs kwamen, er mensen naar ons bleven roepen ‘seleminga’, het ingewikkeld communiceren bleef met mensen doordat wij geen Dagbani en zij geen Engels spraken, vonden we het tijd om naar huis te gaan… met vers fruit en uiteindelijk ook met stof voor een jurk.

Alles is hier vermoeiend! Als je bezig bent, merk je dat niet direct. Maar als je rond 13.30 uur thuis komt en gegeten hebt, ben je echt bekaf! In Nederland onvoorstelbaar, maar je hebt hier ’s middags gewoon echt even een uurtje ‘time for relaxation’ nodig. En die tijd hebben tot nu toe nog bijna altijd gevuld met slapen… Vaak is er rond 15.00 uur dan wel weer iets te doen, een bespreking, teacher training o.i.d. dus daar komen we meestal behoorlijk duf aan. Af en toe heb je zo’n middag dat je het zo ontzettend warm hebt dat je geen idee hebt wat er precies gezegd wordt… Het zweet je aan alle kanten uitbreekt en je dus echt het gevoel hebt door de hitte bevangen te zijn. Alleen al van een kwartiertje fietsen moet je een uur bijkomen, waarschijnlijk ook een beetje onze eigen schuld door ons (nu nog) Nederlandse tempo. Voor je gevoel doe je echt niet veel op een dag, maar dat schijnt hier normaal te zijn. We moeten er alleen nog even aan wennen..! (’t Zou wel fijn zijn als je gewoon weer eens normaal zou kunnen denken en dingen schrijven zonder taalfouten… Hoef ik tenminste deze tekst niet meer 3 keer over te lezen.) Maar ik ben allang blij dat je door dit vermoeiende leven ’s avonds niet nog eens urenlang in bed ligt te zweten voordat je in slaap valt. En dat is me in Nederland nog nooit gelukt met temperaturen rond de 30 graden in de slaapkamer:)!

Wat dachten jullie trouwens van het verbranden van WC papier? We zijn er al best bedreven in. Voor het huis is een ‘brandplaats’ waar we de inhoud van het prullenbakje kunnen legen en waar je vervolgens de fik in kunt steken. Salma, de dochter van Rahman en Nelleke, gaf ons instructie, ze begreep niet waarom wij zo hard moesten lachen..! Maar goed, als de schoonmaakster het niet doet (die komt dus 5 dagen in de week en maakt van alles schoon, maar leegt de prullenbakken niet), doen we het zelf wel! Ik sta soms verbaasd van mezelf hier, in NL had ik alleen bij het idee al lopen griezelen…:) 

Zie je net een hagedis achter de kast schieten in je slaapkamer, valt de stroom uit….. Nou ja, kun je ‘m niet meer zien ook. Dat gebeurt hier dus regelmatig. Soms een paar minuutjes, soms een half uurtje, maar soms ook uren! Vorige week zondagavond hebben we ruim 4 uur lang zonder stroom gezeten en afgelopen zondag gebeurde dat warempel om hetzelfde tijdstip weer. Op zoek naar lucifers, kaarsjes aan, zaklampen erbij en verder gaan met eten koken, afwassen, douchen of wat dan ook. ’s Avonds is het hier altijd rond 18.00 uur donker, wat dus betekent dat je een hele lange en donkere avond tegemoet kan gaan. Maar het heeft wel wat hoor, met een kaarsje naar de WC! Alleen jammer dat de waaiers aan het dak er ook mee stoppen en dan wordt het zo ontzettend warm! We hebben gisteren de temperatuur binnen even opgemeten, 31,7 graden, ’s avonds om 19.00 uur. Uren later hebben we weer stroom, heerlijk een beetje frisse lucht! Even kijken, hoe warm is het nu? Oh, toch nog 28,8 graden. Nog best warm.. Maar een klein uurtje later stopt de stroom er weer mee. Nou ja, toch tijd om naar bed te gaan. Alleen slapen zonder waaier… dat gaat nog moeilijk worden. Eerst nog even bedenken welke lichtknopjes er allemaal aan stonden, anders springen midden in de nacht alle lampen weer aan. Knopje van ventilator aan, kan die beginnen met draaien zodra er weer stroom is. Gelukkig brengt de tropische regenbui die op dat moment naar beneden komt, wat koele wind mee. Aardedonker trouwens, je ziet dus echt geen hand voor ogen! Dit is dus donker Afrika! En ja hoor, rond 6.00 uur vanmorgen… er komt beweging in de waaiers en er springen toch nog wat lampen aan. Op naar de volgende keer!