What's in a name....

29-09-2012 19:11

Je zult maar op Schiphol aankomen en merken dat het systeem het niet aan kan wanneer er twee mensen met dezelfde naam op hetzelfde moment een ticket boeken…

Dit was bij ons het geval! Tijdens het boeken van het ticket moesten we onze eerste voornaam opgeven en die is bij ons allebei; Adriana. Dat krijg je dus als je nichtjes van elkaar bent een ook nog eens vernoemd naar dezelfde oma.

Zo kregen we het voor elkaar dat Annelies 2 keer van Lissabon naar Accra kon vliegen en ik 2 keer van Amsterdam naar Lissabon. Geen goed plan, dus er moest iets geregeld worden. Maar dat bleek niet zo heel makkelijk te zijn, want dit maakten ze niet zo vaak mee. Gelukkig, uiteindelijk na veel gebel en een mannetje erbij gehaald te hebben, was het geregeld. Twee nieuwe tickets; één voor mrs. Adriana van der Wilt en een ander voor mrs. Adriana van der Wilt. Eén van beiden hebben ze voor het gemak maar in het system gezet als mrs. A. van der Wilt. Dit zou wat minder ingewikkeld zijn voor het personeel op de volgende luchthavens…

Het vliegtuig had gelukkig wat vertraging, waardoor we precies op tijd bij de gate kwamen. Want door het namen-probleem was er behoorlijk wat tijd verstreken! En even later was het zover; klaar om naar Lissabon te vertrekken. Drie uur later landden we met TAP Portugal in Lisboa, we zaten al een eindje in de goede richting. Nog een klein stukje Europa en dan zouden we oversteken naar Afrika! We vroegen ons af of onze koffers ergens ‘ondergronds’ bleven of dat we dat zelf moesten regelen. We hadden 2 uur om dat uit te zoeken, dus besloten we naar de ‘bagage claim’ te gaan. Maar nee, die van ons zaten er niet bij, dus dan maar door naar de exit (wat misschien eigenlijk de bedoeling niet was, want we zouden even later verder vliegen). Maar goed, als je dan toch buiten bent kun je net zo goed een ijsje eten met uitzicht op de Atlantische Oceaan en vervolgens op zoek naar een zonnebril, want die waren we allebei vergeten….

Een uur voor vertrek terug naar binnen, ingecheckt waren we al, dus alleen op zoek naar de juiste gate. Dat bleek ontzettende ver lopen te zijn! Ondertussen allerlei controles met paspoorten in apparaten en camera’s waar je recht in moest kijken, maar we werden overal goedgekeurd. En wat we al vermoeden…niemand meer te zien bij de gate. Alleen 4 dames van TAP die allemaal naar ons keken en gelijk zeiden ‘Adriana? Both?’ Yes! Visum en paspoort controleren en snel naar beneden. Daar stond een bus op ons te wachten met mensen die ons allemaal aankeken terwijl ze zoiets dachten van; ‘moesten we daar nou op wachten?’ Maar gelukkig voelden we ons niet heel erg als laatste want pas nadat er na ons nog twee mensen waren ingestapt vertrokken we richting het vliegtuig.

Opvallend veel donkere mensen aan boord, waarvan er één heel blij begon te zwaaien toen hij ons zag. Bleek dat we daarnaast hadden gezeten bij de ambassade in Den Haag. Hij vond het helemaal geweldig om ons hier weer te zien!

Ook deze vlucht ging goed, dwars over de Sahara en rechtdoor naar Ghana! En jawel… Accra, daar zijn we, 21.15 uur lokale tijd (23.15 Nl-se tijd). Toen begon het lange wachten, in de rij voor de douane. Vinger afdrukken, weer recht in de lens kijken en ruim een half uur later was het geregeld. Op zoek naar de koffers, want ja, zouden ze wel echt meegegaan zijn? Ze waren al van de band afgehaald, blijkbaar duurde het te lang voor we kwamen. En ze stonden alweer namen e.d. op te schrijven, maar dat was dus even niet nodig. Nu op zoek naar de chauffeur die ons naar een guesthouse in Accra zou brengen. Maar dat was te snel gedacht, eerst nog een aantal controles. Verbazing bij mensen over dezelfde namen, maar het was niet zo ingewikkeld als in NL:). Langs de rij met mannen met bordjes. Allemaal hopend dat wij op zoek waren naar hen, maar wij gingen voor Project Shell. Dat leek tenslotte het meest op Project Share..! Eerst nog wat vertwijfeling van Annelies, zou het wel de goede zijn? Maar al snel kreeg ik Nelleke aan de lijn en alles klopte!

Welkom in Ghana, inderdaad! Iedereen die naar je toe komt, de warmte en de rest. Echt Afrika! En dat bleek ook wel weer onderweg, een deel asfalt- en een deel zandweg. We werden netjes voor de deur van een guesthouse afgeleverd, opgewacht door iemand anders en naar onze kamer gebracht. (Prachtig mijn auto-kleurig blauw:)). Eerste officiële koude douche achter de rug en deze beviel prima, we voelden ons ondertussen namelijk enorm smerig! (2 minuten na de douche voelden we ons weer zo, maar daar moeten we maar aan wennen.) We spraken af dat de chauffeur ons om 5.30 uur weer op zou halen. Er was eigenlijk geen ontbijt, maar de guesthouse-man beloofde ons om 5.15 uur thee te brengen. Gelukkig wat vocht, want verder hadden we niets te drinken meer en dat was met deze hitte toch eigenlijk wel nodig!

Wat we vanmorgen verder meemaakte is nu ontzettend grappig, vanmorgen iets minder, nee ik bedoel eigenlijk; helemaal niet grappig!

Om 5.15 uur geen thee, dus we besloten zelf maar te gaan kijken of de chauffeur er al was. We draaiden de sleutels om en konden naar buiten en daar zagen we de ogen van de chauffeur al boven het hek uitsteken. De poort/hek was dicht, dus we moesten een sleutel hebben. Dan maar naar binnen om de guesthouse-man wakker te maken, maar oneeeeee(!) de deur was dicht gegaan en de onderste grendel bleef hangen, dus ging de deur NIET meer open. Bonzen, duwen, trekken…geen effect. Ondertussen werd de chauffeur ongeduldig, want volgens hem was het druk op de weg, dus moesten we echt vertrekken! Dat wilde wij ook wel, maar onze bagage stond nog allemaal binnen!!!

Nog een keer bonzen, duwen, trekken, kijken of er geen andere deur was en nee, de chauffeur had ook geen telefoonnummer. Probleem dus! Gelukkig…. Uiteindelijk ging de deur ineens open. En stonden er 2 mannen heel verbaasd naar ons te kijken! Waarom heb je me niet geroepen voordat je naar buiten ging? Tja, we wilden alleen even checken of de chauffeur er al was. Heel snel alle koffers gepakt, (waaier vergeten uit te zetten bedenken we nu..) betalen, duizend excuses en snel in de auto, terug naar het vliegveld!

Daar was het al weer erg druk en we hadden eigenlijk echt te veel spullen om overal goed doorheen te kunnen, maar het lukte allemaal. Duurde ook wel weer erg lang voordat we aan de beurt waren. Nelleke had voor ons geboekt, dus we hoefden alleen een code door te geven en alles zou geregeld worden. Van de keer geen namenprobleem, maar wel een ‘slow system’. Geen probleem, we wachten wel. Maar blijkbaar duurde het zo lang dat er verschillende mensen kwamen vragen of er problems waren. We werden naar een andere balie gestuurd om te betalen voor onze extra bagage en vervolgens weer terug in de (lange) rij… gelukkig konden we snel even voor. Eindelijk geregeld! Controle, fouilleren, en hup in de bus van de keer van Starbow. Half 8 vertrokken en een uurtje later landden we in Tamale. Daar zijn we opgehaald door een vriend van Rahman en Nelleke (hij stond er wel echt voor Project Share) en zijn we naar hun  huis gebracht. Vanavond hopen we ze hier te ontmoeten. Vrijdag zullen we doorrijden naar Gushegu. We zijn ondertussen wat drinken gaan halen (de flesjes konden eigenlijk niet mee omdat ze van glas zijn, maar vooruit…als we ze terugbrengen mag het…) en nu zijn we dus aan het bijkomen van alles!  We zijn echt enorm moe, maar dat zal vanzelf wel weer overgaan! Om alles even goed te verwerken en uit m’n hoofd te krijgen dit verhaal. Later, als we internet hebben kan ik het dan gelijk plaatsen!

29-09-2012; 17.53 - eindelijk internet!!!! Het heeft alleen wel ruim een uur (!!!) geduurd voordat ik dit kon plaatsen!

We zijn ondertussen in Gushegu aangekomen en hebben alweer honderdduizend andere dingen meegemaakt, maar die volgen vast nog wel eens!

Groetjes allemaal vanuit de binnenlanden van Ghana!